LKS POGOŃ LWÓW
Pogoń Lwów (oficjalna nazwa: Lwowski Klub Sportowy Pogoń Lwów) – nieistniejący już polski klub piłkarski (później wielosekcyjny sportowy), założony we Lwowie wiosną 1904 pod nazwą Klub Gimnastyczno-Sportowy przy IV Gimnazjum we Lwowie przez uczniów IV Gimnazjum, działający do wybuchu II wojny światowej. Od 1907 do 1940 pod nazwą Lwowski Klub Sportowy Pogoń Lwów.
Po Lechii Lwów i Czarnych Lwów trzeci najstarszy zespół piłkarski utworzony przez Polaków na ziemiach polskich. Najlepszy i najbardziej utytułowany polski klub sportowy okresu międzywojennego (wielokrotny mistrz kraju w różnych dyscyplinach), którego sekcja piłkarska nigdy nie spadła z ekstraklasy. Współzałożyciel Związku Polskiej Piłki Nożnej (w 1911), a po odzyskaniu niepodległości Polskiego Związku Piłki Nożnej (w 1919) oraz Ligi Piłki Nożnej (w 1926).
W styczniu 2009 r., klub został reaktywowany przez Grzegorza Opalińskiego, polskiego konsula we Lwowie. Klub wynajmuje boisko od miejscowego ukraińskiego zespołu Dynamo, ale planuje się wybudować stadion "Orlik" dla polskiej młodzieży lwowskiej. Mimo wieloletniej przerwy w uczestniczeniu w rozgrywkach polskiej ektraklasy klub zajmuje 27 miejsce w tabeli wszechczasów.
We wrześniu 1899 pracę na stanowisku nauczyciela gimnastyki we lwowskim IV Gimnazjum podjął Eugeniusz Piasecki, zaś już w grudniu 1899 - próbując przekonać swych podopiecznych do coraz popularniejszej dyscypliny, jaką stawał się angielski football - utworzył w tej szkole pierwsze uczniowskie drużyny piłkarskie, które wiosną 1900 zaczęły między sobą rozgrywać pierwsze mecze oraz turnieje. Z czasem wychowankowie Piaseckiego zapragnęli również konfrontować swe umiejętności z młodzieżą zrzeszoną w innych lwowskich organizacjach i 7 października 1900, jako reprezentacja szkoły, podczas tzw. gymkhany - zorganizowanej przez Komitet Sportowy Lwowskiego Klubu Cyklistów i Towarzystwa Kolarzy na należącym do niego boisku - zremisowali z gospodarzami 1:1. Funkcjonowanie "luźnych" zespołów uczniowskich stało się zaczątkiem dla powołania - Wiosną 1904 - regularnego klubu, który przyjął nazwę Klub Gimnastyczno-Sportowy przy IV Gimnazjum we Lwowie, zostając zrzeszonym w ramach Towarzystwa Zabaw Ludu i Młodzieży (w 1906 przemianowanym na Towarzystwo Zabaw Ruchowych - TZR). Jako barwy obrano kolory czerwony i niebieski. W maju 1907 podjęto decyzję o wyodrębnieniu się ze struktur TZR i przybraniu nowej nazwy - Lwowski Klub Sportowy Pogoń Lwów, co umożliwiło szybszy rozwój klubu i rozszerzenie działalności, poprzez tworzenie nowych sekcji. Nazwę zaproponował Maksymilian Dudryk, a barwami stały się kolory czerwony, niebieski i biały. Wówczas to głównym sponsorem i członkiem Zarządu został Ludwik Kuchar - właściciel sieci kin w Galicji (m.in. "Pasażu" we Lwowie i "Wandy" w Krakowie). W latach 1907-1908 opracowano nowoczesny statut klubu, który potem stał się pierwowzorem dla podobnych dokumentów wielu innych polskich klubów sportowych. 1907 przyjmowano, jako rok założenia klubu do czasu odzyskania przez Polskę niepodległości, więc w 1917 hucznie obchodzono 10 rocznicę powstania. Klub przestał istnieć wraz z wybuchem II wojny światowej, a po jej zakończeniu wielu byłych członków Pogoni trafiło na Górny Śląsk. 21 maja 1945 odtworzono, bazując częściowo na działaczach i zawodnikach Pogoni, klub Polonię Bytom, nawiązując do tradycji i barw lwowskiej Pogoni (barwami też nawiązuje imienniczka ze Szczecina, Piast Gliwice i klub Odra z Opola).
Budowę stadionu Pogoni koło Parku Kilińskiego we Lwowie rozpoczęto z inicjatywy głównego sponsora klubu Ludwika Kuchara i uroczyście oddano do użytku 1 maja 1913. W inauguracyjnym spotkaniu rywalem gospodarzy była Cracovia, a podczas owego meczu w barwach Pogoni zadebiutował Wacław Kuchar - późniejsza legenda klubu i całego polskiego sportu. Od momentu powstania do 1938 obiekt zwyczajowo nazywano Stadionem za Rogatką Stryjską. 30 października 1938 oficjalnie nadano mu imię Marszałka Polski Edwarda Śmigłego-Rydza (Park sportowy imienia Marszałka Polski Edwarda Śmigłego-Rydza).
Przedwojenny adres: ul. Kilińskiego 43, Lwów
Pojemność: 10 000 miejsc
Sukcesy
Mistrzostwa Polski w piłce nożnej:- 1 miejsce: 1922, 1923, 1925, 1926
- Nieoficjalne Mistrzostwo Polski: 1924
- 2 miejsce: 1932, 1933, 1935
- 3 miejsce: 1913
- 2 miejsce: 1937
- 1 miejsce: 1933
- 2 miejsce: 1929, 1930
- 3 miejsce: 1927
Stowarzyszenie sympatyków
LKS ,,POGOŃ" LWÓW
Mam ogromną przyjemność poinformować Państwo, iż inicjatywa odrodzenia we Lwowie chlubnych tradycji polskiego sportu, wspierana aktywnie przez Sejmową Komisję Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki, Konsulat Generalny RP we Lwowie oraz Fundację ,,SEMPER POLONIA" zakończyła się sukcesem.
Lwowski Klub Sportowy ,,POGOŃ" LWÓW uzyskał wszystkie wymagane pozwolenia i został zarejestrowany przez władze ukraińskie.
Pamiętając o ogromnej życzliwości i wsparciu udzielonemu dotychczas naszej lwowskiej drużynie, mam ogromny zaszczyt zaprosić Państwo na uroczystą inaugurację działalności klubu 10.10.2009 r.
Reaktywacja legendarnej drużyny lwowskiej jest niewątpliwie jednym z najciekawszych wydarzeń polonijnych ostatnich lat, dlatego pozwolę sobie wyrazić nadzieję na Państwa obecność w tym uroczystym dniu.
Z wyrazami szacunku
Prezes LKS ,,POGOŃ" LWÓW
Marek Horbań
Junak Drohobycz
Junak Drohobycz to nieistniejący już polski klub sportowy założony w 1931 w kresowej miejscowości - Drohobyczu.
Protoplastą Junaka była nieoficjalna filia lwowskiego klubu Czarnych założona w 1922 roku w Drohobyczu, której zawodnicy wywodzili się ze środowiska Sokolego. W 1930 klub zmienił swoją nazwę z "Czarni" na "Strzelec" (przy okazji zrywając więzy z Sokołem). W 1931 klub przeszedł pod opiekę administracji państwowej i zmienił nazwę na: Klub Sportowy Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego "Junak". Pod taką nazwą drużyna zaczęła piąć się w górę: 1932 - mistrzostwo klasy C i 1934 - mistrzostwo klasy B podokręgu karpackiego. W marcu 1937 dotychczasowa nazwa zostaje zmieniona na: Wojskowo-Cywilny Klub Sportowy "Junak" a prezesem wybrano płk Mieczysława Młotka, którego uważa się za ojca sukcesów klubu przerwanych przez wojnę. Mieczysław Młotek zaskarbił sobie przychylność i wsparcie lokalnych przemysłowców (w Drohobyczu odkryto znaczne zasoby ropy naftowej) i sprowadził mnóstwo ligowych graczy z najlepszych klubów w Polsce. Do ligi lwowskiej (jedna z najbardziej prestiżowych lig okręgowych w przedwojennej Polsce) WCKS "Junak" awansował już w 1937, a wygrał ją w sezonie 1938/1939. W tym czasie WCKS "Junak" był niemal pewnym kandydatem do wygrania swojej grupy eliminacyjnej do ligi państwowej. Poza "Junakiem" uczestniczyły w niej: Śląsk Świętochłowice, Legia Poznań i Śmigły Wilno. 27 sierpnia 1939 odbył się ostatni mecz "Junaka". II wojna światowa stanowi koniec historii tego klubu. Większość piłkarzy "Junaka" wraz ze swym prezesem, płk Młotkiem, uczestniczyła w działaniach wojennych w szeregach Wojsk Polskich na Zachodzie, stanowiąc jednocześnie trzon sławnego wojskowego zespołu piłkarskiego "Karpatczyków".
Słynni zawodnicy
- Antoni Komendo-Borowski
- Stanisłąw Geruli
- Bolesław Gabowski
Czarni Lwów
Czarni Lwów – nieistniejący obecnie polski klub piłkarski (później wielosekcyjny sportowy, m.in. z sekcjami: hokeja na lodzie, lekkoatletyczną, narciarską, tenisa ziemnego i bokserską), założony we Lwowie w sierpniu 1903, jako I. Lwowski Klub Piłki Nożnej "Sława" Lwów przez uczniów I i II Szkoły Realnej.
Przez niemal sto lat powszechnie - choć mylnie - uznawany za najstarszy zespół piłkarski utworzony przez Polaków na ziemiach polskich. Współzałożyciel Związku Polskiej Piłki Nożnej (w 1911), a po odzyskaniu niepodległości Polskiego Związku Piłki Nożnej (w 1919) oraz Ligi Piłki Nożnej (w 1926).
Najbardziej znany - obok Pogoni Lwów - klub sportowy ze Lwowa. Jego drużyna piłkarska przez 7 sezonów występowała w polskiej I lidze, rozgrywając w niej w sumie 164 mecze, w których zdobyła 141 punktów, przy bilansie bramkowym: 120-186. Spore osiągnięcia zanotowała również sekcja hokejowa, dwukrotnie z rzędu plasując się na podium mistrzostw Polski, w 1935 będąc dodatkowo najlepszą w kraju.
Początki piłki nożnej we Lwowie sięgają roku 1899, gdy do miasta dotarła książka The Football Association, przetłumaczona z języka angielskiego. W latach 1900 - 1903 w I szkole realnej we Lwowie uczniowie uprawiali różne dyscypliny sportu, w tym piłkę nożną. Przed rozpoczęciem roku szkolnego, w sierpniu 1903 roku jedenastu chłopców tej szkoły założyło I. Lwowski Klub Piłki Nożnej "Sława"[1]. Prezesem został jeden z założycieli - Kazimierz Sołtyński. W tym samym roku rozegrano dwa pierwsze mecze, wygrane 2:0 i 3:0 z drużyną uczniów szkół średnich. Rok później zdecydowano przyjąć czarno - czerwone barwy i w 1905 roku przyjęto nazwę I. Lwowski Klub Piłki Nożnej "Czarni". Piłkarze rozgrywali mecze w czarnych koszulach z czerwonym pasem i czarnych spodenkach. Pierwszy oficjalny mecz rozegrano w maju 1906 przeciwko Klubowi Gimnastyczno-Sportowemu przy IV Gimnazjum we Lwowie (późniejszej Pogoni), remisując 1:1. 9 lipca 1908 r. zatwierdzono statut klubu i aż do roku 1913 tą datę uznawano za dzień powstania "Powidlaków". 20 lutego 1909 r. zmieniono nazwę na I. Lwowski Klub Piłki Noznej "Czarni" we Lwowie, a 22 listopada następnego roku na I. Lwowski Klub Sportowy "Czarni" we Lwowie, aby podkreślić wielosekcyjność klubu.
W 1911 roku Czarni pojechali do Krakowa i w meczu z Cracovią osiągnęli remis 0:0, a dzień później przegrali 0:12 z reprezentacją Austrii. W tym samym roku drużyna z drużyna została współzałożycielem Polskiego Związku Piłki Nożnej. 23 czerwca 1912 w ramach zapasów kwalifikacyjnych o I klasę Czarni ulegli u siebie 0:1 krakowskim "Pasom", a 6 października 1912 - w tych samych rozgrywkach - wygrali z AZS Kraków 6:1. W 1913 klub jednak nie przystąpił do jedynej dokończonej edycji piłkarskich mistrzostw Galicji. Rok później "Powidlaki" do tych rozgrywek zakwalifikowali się, a w 1914 w chwili rozpoczęcia wojny plasowali się na 2 miejscu w tabeli.
Po zakończeniu działań militarnych i odzyskaniu przez Rzeczpospolitą niepodległości Czarni stali się jednym z głównych organizatorów życia piłkarskiego w kraju. 18 czerwca 1920 - w ramach propagowania polskości na Górnym Śląsku - zagrali z tamtejszą reprezentacją, zwyciężając 8:3. Wcześniej jednak zainaugurowali rozgrywki o pierwsze mistrzostwo Polski (we lwowskiej klasie A) - 6 czerwca 1920 ulegając Pogoni 1:3 (0:3), a 13 czerwca 1920 zwyciężając 6:0 (2:0) Polonię Przemyśl. Na skutek agresji bolszewickiej zmagania te przerwano, a w kolejnych sześciu edycjach zawsze lepsi okazywali się rywale zza miedzy. Najbliżej końcowego triumfu byli rok później, plasując się w końcowej tabeli na 1 pozycji ex-aequo z Pogończykami. W decydujących o awansie do fazy finałowej MP'1921 barażach ulegli odwiecznym rywalom - 29 maja 1921 0:5 (0:2), a 19 czerwca 1921 1:2 (1:0). Przełom nastąpił w grudniu 1926, gdy uformowano nowoczesną ligę, w której miejsce znaleźli i Czarni. Debiut wypadł okazale, bowiem 3 kwietnia 1927 godz. 16:00 Powidlaki ograli w Poznaniu Wartę 3:0 (2:0), a pierwszego gola zdobył Władysław Sawka. Premierowy sezon ligowy "Powidlaki" ukończyli na bezpiecznym 9 miejscu, a w środku stawki uplasowali się także rok później.
Pierwszy poważniejszy kryzys przyszedł w edycji 1929, gdy w końcowej tabeli o zaledwie 1 punkt wyprzedzili obydwu spadkowiczów - Klub Turystów Łódź i 1. FC Katowice. Jeszcze bardziej łaskawy los okazał się w sezonie 1932, gdy jedyny spadkowicz Polonia Warszawa okazał się gorszy wyłącznie bilansem bramkowym. W międzyczasie zmieniono nazwę z "Klubu Piłkarskiego" na "Klub Sportowy", bowiem w pod szyldem Czarnych powstawały kolejne sekcje, z których największe sukcesy odniosła hokejowa. W sierpniu 1931 Stadion imienia Marszałka Józefa Piłsudskiego zyskał nowoczesne żelbetowe trybuny, bowiem kilka tygodni wcześniej stary, drewniany obiekt - na skutek podpalenia przez ukraińskich nacjonalistów - doszczętnie spłonął. W jego odbudowie wydatnie pomogły dobrowolne składki większości polskich klubów sportowych, co dobitnie świadczyło o niewątpliwej estymie jaką powszechnie darzono Czarnych w całym kraju i ich pozycji na sportowej mapie II Rzeczypospolitej.
W sezonie 1933 Czarni świętowali jubileusz 30-lecia klubu. 1 lipca rozegrano z tej okazji mecz z Gedanią Gdańsk oraz odsłonięto pomnik marszałka Józefa Piłsudskiego na froncie stadionu. Po zakończeniu sezonu 1933 drużyna piłkarska po raz jedyny została zdegradowana z I ligi, jednak - jak się później okazało - już nigdy do niej nie powróciła. Spadek nastąpił w dość specyficznych okolicznościach i był bezpośrednio związany z reformą najwyższej klasy rozgrywkowej. Po raz pierwszy w historii ekstraklasa została bowiem podzielona na dwie równorzędne 6-zespołowe grupy, z których do fazy finałowej promocję uzyskiwały po 3 czołowe każdej z nich. W grupie wschodniej Czarni pechowo zajęli 4 lokatę (1 punkt za ŁKS Łódź), przez co w drugiej części sezonu musieli walczyć o utrzymanie. W grupie spadkowej zajęli przedostatnie miejsce, opuszczając tym samym szeregi ekstraklasy. Od tego czasu "Powidlaki" występowali wyłącznie we lwowskiej lidze okręgowej, bezskutecznie próbując awansować do ligi. W 1936 po raz ostatni doszło do zmiany nazwy na I. Wojskowo-Cywilny Klub Sportowy "Czarni" Lwów, pod którą występowano do chwili samorozwiązania we wrześniu 1939.
Sukcesy
Mistrzostwa Polski w piłce nożnej:
- 8 miejsce w I lidze: 1928
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz